குழந்தைகளின் பச்சைக்குருதி குடித்தா உங்கள் நம்பிக்கைகளை வளர்க்கவேண்டும்…?

ஜி. கார்ல் மார்க்ஸ்

ஜி. கார்ல் மார்க்ஸ்

மத நம்பிக்கைகள் குறித்து சிந்திக்கும்போதெல்லாம் என்னை ஆச்சரியப்படுத்தும் ஒரு விஷயம் நாம் எவ்வளவு எளிதாக காயப்பட்டுவிடுகிறோம் என்பதுதான். இந்த விஷயத்தில் பெரும்பான்மை, சிறுபான்மை என்கிற எந்த பாகுபாடும் கிடையாது. அதை வெளிப்படுத்துவதில் உடல் பலம், குழு பலத்தை உள்ளிட்டு நமது சகிப்புத்தன்மை கூடிவிடுகிறது அல்லது குறைந்துவிடுகிறதே தவிர அனிச்சையாக காயமடைவது நடந்தேறுகிறது.

இது ஏன் என்று எப்போதாவது யோசித்துப் பார்த்திருக்கிறோமா? அது சார்ந்த ஒரு பொது உரையாடலுக்கு நமது மனது எப்போதாவது தயாராக இருக்கிறதா? மத விவாதங்களில், ‘உரையாடல்’ என்றாலே ஒருவித ‘துணுக்குறுதல்’ வந்து ஒட்டிக்கொள்கிறது. மத விஷயத்தில் வெளிப்படையான விவாதம் என்பதைப் போன்ற ஒரு பொய் இருக்கமுடியாது. அதில் நாம் அவ்வளவு பூஞ்சையானவர்கள்.

இன்று ஒரு புகைப்படத்தைப் பார்த்தேன். ஒரு குழந்தையின் தலை துண்டிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஏனெனில் அந்த குழந்தை ஒரு மதத்தை பிரதிநிதுத்துவப் படுத்துகிறது. மாற்று மதத்தை சேர்ந்த தீவிர நம்பிக்கையாளன் ஒருவன் அந்த குழந்தையின் தலையை அதன் உடலில் இருந்து பிரித்துவிடுகிறான். அந்தத் தலையை கையில் ஏந்திக்கொண்டு அதைப் பெற்றவன் அழுதுகொண்டிருக்கிறான். தலையற்ற அந்த உடலை தனது மடியில் சாய்த்துக்கொண்டு அழுதுகொண்டிருக்கிறாள் ஒருத்தி.

இன்றைய நாகரிக வளர்ச்சியில் அது ஒளித்துணுக்காக, சிறிய படமாக நமது கணினித் திரையில் ஒளிர்கிறபோது நமது கையில் ரத்தத்தின் பிசுபிசுப்பை உணரமுடிகிறது. அது ஊர்ந்து ஊர்ந்து இதயத்தின் உள்ளே போய் காய்ந்து அதை இறுக்குகிறது. கண்ணீர் துளிக்கிறது. நமது மகனோ மகளோ நினைவுக்கு வருகிறார்கள். ஒரு கணம் நமது சுவாசம் நின்று துடிக்கிறது. நமது சொந்த கடவுளை நோக்கி பிரார்த்தித்து மீள்கிறோம். கூடவே அவசர அவசரமாக இப்படி ஒரு நிலைமை நமக்கோ நமது சந்ததிக்கோ வராது என்று நினைக்கிறோம். வரக்கூடாது என்று மனதார விரும்புகிறோம்.

இந்த அவசர விழைதல்தான் இருபுறமும் கூரான வன்முறையின் புள்ளி.

அங்கிருந்துதான் இந்த அச்சத்தை நாம் ஆராயத் தொடங்கவேண்டும். நமது நம்பிக்கைகளே நமது அச்சத்தின் தொடக்கம். எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு நாம் மிக ஆழமாக ஒரு விஷயத்தை நம்பத் தொடங்குகிறோமே அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு நாம் அந்தரங்கமாக பிளவு பட்டுவிடுகிறோம் என்று நினைக்கிறேன். நமது கடவுளர்கள் மிகவும் வன்முறையானவர்கள். நாம் அவர்கள் குறித்து உருவாக்கி வைத்திருக்கும் கதைகள் அவ்வளவு வன்முறை நிரம்பியவை.

ஒரு கடவுள் பக்தனிடம் அவன் பெற்ற குழந்தையின் குருதியை தானமாகக் கேட்கிறது. இன்னொரு கடவுள் பிரார்த்திப்பவனின் கண்களை தானமாகக் கோருகிறது. தனது பக்தியை நிரூபிக்க அவர்கள் அதைச் செய்கிறார்கள். சோதனையின் முடிவில் கடவுள் தோன்றி அவர்களது பக்தியின் செறிவு குறித்து புளகாங்கிதம் அடைகிறார். அவர்களுக்கு சொர்க்கத்தைக் காட்டுகிறார். கேட்டதைக் கொடுக்கிறார்.

இதற்கு இன்னொரு பகுதி இருக்கிறது. இத்தகைய அதி கதைகளுக்கு எந்த காலத்திலுமே முகம் கொடுக்க முடியாத பூஞ்சையான, பலவீனமான, அஞ்சிக்கொண்டே இருக்கிற பக்தர்களின் கதை அது . நமது சமூகத்தை பெரும்பான்மையாக ஆக்கிரமித்திருக்கிற மனிதர்களின் இருப்பு அத்தகைய மனநிலையில்தான் பொதிந்திருக்கிறது. நாம் எதற்காக அதை நம்புகிறோம் என்று தெரியவில்லை.

எப்போதும் நமக்கு பிரம்மாண்டங்களின் மீது தீராத பற்று இருக்கிறது. ஆனால் பிரம்மாண்டங்கள் ரத்தத்தின் மீதே எழுப்பப் பட முடியும். ஆனாலும் அதன் மீதான மையலை நம்மால் கைவிட முடிவதே இல்லை. ஏதாவது ஒன்றை மிக பிரம்மாண்டமாகப் படைத்து அதன் முன்னால் மண்டியிட்டுக்கொண்டே இருப்பதில் நாம் கொள்ளும் வெறித்தனமே நமது ஆன்மீகமாக அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஸ்தூலமான பிரம்மாண்டத்தின் முன்னால் கருத்தின் பிரம்மாண்டம் விசுவரூபமெடுத்து எல்லைகளற்று நிற்கிறது. கடவுள் என்பது மிகப்பெரிய பிரம்மாண்டம்.

இந்த அஞ்சச் செய்கிற பிரம்மாண்டத்தை உயிர்ப்பித்து உலவவிடுவது அதன் மீது நாம் கொள்ளும் நம்பிக்கையும் பற்றும். நம்பிக்கையாளனுக்கு அவன் நம்புகிற கடவுள் எனும் வெளி அளக்கமுடியாதது. அவனால் மட்டுமல்ல; யாராலும் அதை அளக்க முடியாது என்று அவன் நினைக்கிறான்.

ஆனால் ஒரு நம்பிக்கையை இன்னொரு நம்பிக்கையின் மூலம் எதிர்கொள்ள முயல்கிற போது அந்த பிரம்மாண்ட பலூனில் இறங்கும் ஒரு ஊசியைப் போல ஆகிறது மாற்று நம்பிக்கை. அதில் எவ்வளவு கேலியும் கிண்டலும் வந்துவிடுகிறது பாருங்கள். ஒருவனுக்கு தனது உயிரையே ஈந்துவிடுவதற்கு போதிக்கிற ஒரு நம்பிக்கை இன்னொருவனுக்கு பெரும் அசூசையாக தோற்றம் கொள்கிறது. அதைக் கடப்பதற்கு புலன்களைப் பொத்திக்கொண்டு ஓடவேண்டியிருக்கிறது. இப்படி ஓடி ஓடிக் கடக்கும்போதுதான் இதை ஒருநாள் இல்லாமல் ஆக்கிவிட வேண்டும் என்கிற நினைவு செரிவடைந்துகொண்டே இருக்கிறது.

ஒரு அடையாளம் இன்னொரு அடையாளத்தை அச்சுறுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. அடையாளங்களுக்கு இடையே சாத்தியப்படும் சமரசம் என்பது அன்பினால் வருவதல்ல என்று தோன்றிக்கொண்டே இருக்கிறது. பலத்தால்தான் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. பலம் என்பது எண்ணிக்கையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. எண்ணிக்கை என்பது நம்பிக்கையால் பெருக்கப்படக்கூடியது. இன்றைய நவீன சமூகங்களுக்கு மாத்திரம் அல்ல, ஒட்டுமொத்த மனித குல இருப்புக்கும் இதுவே அடிப்படை.

நம்பிக்கை என்பது பலத்தைக் கூட்டுவதற்கு சொல்லப்படுவதே. பலம் என்றால் குழுக்களின் பலம். உங்களது இருப்பைத் தக்கவைத்துக்கொள்ள தேவையான பலம். நீங்கள் உயிரோடு இருப்பதற்குத் தேவையான பலம். அதற்காக மற்ற சில உயிர்களை எடுப்பதற்குத் தேவையான பலம். அதைத் தொடர்ந்து செய்யமுடியாமல் போகிற போது ஆசுவாசப்படுத்திக்கொள்ள நமக்கு சில கருத்தியல் உபகரணங்கள் தேவைப்படுகின்றன. அப்போதுதான் நாம் பொதுவான கதைகளை பேசத் தொடங்குகிறோம். அவற்றில் ஒன்றுதான் நம்பிக்கைகளுக்கு இடையேயான சமாதானம். புரிந்துகொள்ளல். விட்டுக் கொடுத்தல் போன்ற சொல்லாடல்கள் எல்லாம்.

நாம் நம்பத் தொடங்கினால் நம்மால்விட்டுத் தர முடியாது என்பதுதான் இதில் உள்ள பிரச்சினை. தீவிரமாக நம்பத் தொடங்கினால் அது எல்லைகளை விஸ்தீரிக்கச் சொல்லி அரற்றிக்கொண்டே இருக்கிறது என்பது மற்றொரு பிரச்சினை. மிக முக்கியமாக நாம் ஓடுகிற இடம் ஒரு வட்டமாக இருக்கிறது. நாம் குறைவானவர்களாக இருக்கிறபோது நமது குழந்தைகளின் தலைகளை காப்பாற்றமுடிவதில்லை. அப்போது இருக்கும் ஒரே வாய்ப்பு, அதைவிடப் பெரிதாக ஒரு வன்முறையைச் செய்து அச்சத்தைக் கூட்டுவதுதான். அப்போதும் குழந்தைகளே இலக்கு. ஆக நாம் சபிக்கப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறோம். ஆனால் நாம் ஆசீர்வதிக்கப்படுவதாகவே நம்புகிறோம். நீங்கள் இதைத் தலை கீழாகக் கூட நம்பலாம். அதன் வசீகரமும் துயரமும் அதுதான்!

ஜி. கார்ல் மார்க்ஸ் , எழுத்தாளர்; சமூக- அரசியல் விமர்சகர். வருவதற்கு முன்பிருந்த வெயில் (சிறுகதைகள்), சாத்தானை முத்தமிடும் கடவுள் (கட்டுரைகள்) ,  ஆகிய இரண்டும் இவர் எழுதிய நூல்கள்.  360° ( கட்டுரைகள்) தற்போது வெளியாகியுள்ள நூல்.